ادغام ابزارهای نوآوری و فناوری دیجیتال در صنعت معماری دستخوش تحولات بسیار زیادی شده است که بسیار در این دوره مورد نیاز میباشد، فناوری های مختلف عملیات را بسیار ساده تر کرده اند و کارایی را افزایش داده اند و در نتیجه کیفیت طراحی بالاتر رفته است؛ این تغییرات باعث یک شکاف دیجیتالی شده است که فراتر از دسترسی به ابزارها و نرم افزار ها میباشد. این تغییرات جنبه حیاتی ادغام جوامع سنتی و بومی در چشم انداز توسعه شهری را در بر میگیرد و اما سوال اینجاست که آیا پیشرفت تکنولوژی میتواند از رشد معماری بومی حمایت کند؟ آیا در آینده چشم انداز دیجیتالی برای شیوه های ساختمانی بومی وجود دارد؟
معماری دیجیتال و ابزار های آن
معماری دیجیتال بسیار ساده تر شده اند البته با نرم افزار هایی مانند Revit ،AutoCAD ،Rhino و تجسم معماری دیجیتال با این ابزار ها بسیار ساده تر شده است و البته باید اینجا به این نکته اشاره کرد که این نرم افزار ها برای ساخت و طراحی صنعتی میباشد و از ترکیبات منحصر به فردی که برای ساخت و ساز های بومی همانند خاک رس و پوسته برنج میباشد کمتر مفید است.
ابزارهایی مانند Revit ، AutoCAD و Rhino تا حد زیادی طراحی و تجسم معماری دیجیتال را تسهیل کرده اند. با این حال، این ابزارها برای ساخت ساختمان‌های مدرن با استفاده از مواد صنعتی طراحی شده‌اند و باعث می‌شوند که ترکیبات منحصربه‌فرد مواد برای ساخت‌وسازهای بومی، مانند خاک رس، چمن، پوسته برنج، و زمین، کمتر مفید باشند. جوامع متعددی در سراسر جهان در ساخت و گسترش ساختارهای خود به خودکفایی متکی هستند و آنها را در برابر شکاف دیجیتال آسیب پذیر می کند. تغییر مقررات ساختمانی و عدم دسترسی به ابزارهای دیجیتال آنها را وادار می کند تا برای نیازهای طراحی و ساخت خود به مشاوران خارجی وابسته باشند. چالش در تلاش پیچیده هماهنگ ساختن سنتی بومی با تکنولوژی مدرن نهفته است.
صنعت بومی
صنعت بومی همواره در پذیرش فناوری کند است و با معرفی نرم افزار طراحی CAD متحول شده است، ابزار های دیجیتال به کمک معماران آمده اند و و قادر ساخته تا ساختارهای دقیق تر و کارآمد تر و پیچیده تری ایجاد کنند و در های جدیدی به روی ساخت و ساز باز کنند، این شیوه های جدید در ساخت و ساز باعث شکاف بین ساخت ساز های امروزی و بومی شده است و باعث شده است تا ساخت سازهای بومی بسیار عقب بمانند.
ساخت و ساز بومی
منابع محلی و مصالح سازگار با محیط زیست برای معماری بومی اساسی هستند، اما به دلیل پایگاه داده استاندارد مواد، اغلب خارج از حوزه اختیارات مدل سازی اطلاعات ساختمان (BIM) قرار می گیرند. ساخت و ساز بومی متکی بر مواد غیر متعارف و خاص منطقه است که به آسانی در کتابخانه های BIM در دسترس نیستند و برای گنجاندن به ورودی های سفارشی و دانش تخصصی نیاز دارند. ماهیت غیررسمی و غیر استاندارد دانش ساخت و ساز بومی، BIM را بیشتر به چالش می کشد، که در دقت مبتنی بر داده رشد می کند. برای پشتیبانی از معماری بومی، ابزارها باید تکامل یابند تا فراگیرتر شوند و گزینه‌های کاربرپسند برای یکپارچه‌سازی مواد ارائه دهند. در نتیجه، پروژه‌های ساختمانی در مناطق روستایی ممکن است ابزارهای دیجیتالی را نامناسب برای نیازهای آنها بیابند، که به طور بالقوه تخصص بومی را در دنیای دیجیتالی فزاینده‌ای از بین می‌برد.
تجزیه و تحلیل سازه های ساخته شده از طریق تکنیک های بومی و بومی با استفاده از ابزارهای تحلیل ساختاری دیجیتال چالش هایی را به همراه دارد. این روش‌ها اغلب شامل مصالح و تکنیک‌های ساخت‌وساز غیر سنتی هستند که به راحتی با نرم‌افزارهای مدل‌سازی و تحلیل دیجیتال استاندارد همسو نمی‌شوند . ماهیت پیچیده و خاص بسیاری از ساختارهای بومی در برابر نمایش دیجیتالی ساده مقاومت می کند و ایجاد مدل های دقیق را پیچیده می کند. فقدان طرح‌های معماری رسمی و تکیه بر دانش محلی، که اغلب به طور جامع مستند نشده است، مانع از کاربرد مؤثر تحلیل ساختاری دیجیتال می‌شود.
مزایای ساخت و ساز بومی
ساخت و سازهای بومی مزایای زیست محیطی قابل توجهی از جمله بهره وری انرژی، گرمایش و سرمایش غیرفعال و استفاده از مواد محلی را ارائه می دهند. شیوه‌های سنتی انتشار کربن را کاهش می‌دهند، کیفیت هوای داخل خانه را افزایش می‌دهند و از خواص جرم حرارتی کارآمد استفاده می‌کنند. سیستم‌های رتبه‌بندی مرسوم مانند LEED ممکن است جنبه‌های سازگار با محیط زیست معماری بومی را به دقت اندازه‌گیری نکنند، زیرا برای روش‌های ساخت و ساز صنعتی طراحی شده‌اند. ادغام ساختارهای بومی در این چارچوب ها نیازمند انطباق و نوآوری در تحلیل دیجیتال است.
تلفیقی دقیق از سنت و مدرنیته می تواند تأثیر قابل توجهی از نظر پایداری داشته باشد. ساخت و سازهای بومی منابع موجود را مهار می کند تا نه تنها ساختارهایی را که ریشه در بافت آنها ایجاد می کنند، بلکه تأثیرات زیست محیطی ساخت و ساز را نیز به حداقل می رساند. برای پر کردن شکاف دیجیتال، حفظ صنایع دستی سنتی و در عین حال ادغام فناوری دیجیتال ضروری است. ابتکاراتی مانند ساختارهای خشتی چاپ سه بعدی و تجزیه و تحلیل استراتژی منفعل ظهور کرده اند که بر ساخت دیجیتال و در عین حال محافظت از هویت های فرهنگی تأکید دارند. پر کردن این شکاف مستلزم رویکرد مشارکتی و تخصص محلی است. معماران باید با جوامع درگیر شوند و خرد خود را در فرآیندهای دیجیتال ادغام کنند تا طراحی را غنی کنند و دانش بومی را حفظ کنند.
دیجیتالی کردن روش‌های ساخت‌وساز بومی برای تقویت فراگیری در یک چشم‌انداز مشترک از آینده، جلوگیری از بیگانگی جوامع محلی از چشم‌انداز ساخته شده در حال تکامل، ضروری است. دموکراتیک کردن فناوری تضمین می‌کند که همه در شکل‌دهی این آینده نقشی ایفا می‌کنند، که منجر به طراحی و ساخت متناسب با منطقه می‌شود. اذعان به تأثیر صنعت معماری و اجتناب از تشدید شکاف دیجیتالی بسیار مهم است. ابزارهای دیجیتال باید افراد را قادر سازد تا بر اساس نیازهای خود طراحی کنند نه مطابق با محدودیت های ابزار. برای کشورهای بومی، فناوری میتواند راهی برای اعمال حاکمیت و تجلیل از هویت‌های فرهنگی منحصربه‌فرد آنها ارائه دهد.